Vrijdag 30 juni
Auteur: Ria Heering
Om 8 uur, op onze vaste verzamelplek, staan deze vrijdag een mooie rij auto’s met enthousiaste fietsers klaar voor vertrek richting Winterberg. Auto’s met fietsen achterop, een bus met fietsen achterin, ja zelfs een auto met 3 fietsen achterin!! En dan die bagage, wat sleep je een boel mee zo’n weekend. Dit jaar zitten er voor het eerst zelfs enkele föhns in de bagage verpakt. Dat belooft een topweekendje te worden. Dus neet langer wochen en loat goan!! In een mooie stoet vertrokken we richting de Prüsse. Een enkele auto had hiervoor nog een flinke klap nodig van een man met een hamer (misschien komt die man met die hamer nog wel meer om de hoek kijken dezer dagen?).
Ergens tussen 10:30 en 11:00 uur kwamen we aan in ons leuke hotel. Even inchecken en naar de kamer met het fietsmaatje waar je de komende 2 dagen “lepeltje-lepeltje” mee zult slapen.
Na een lekker bakkie koffie in het café van het hotel moet er uiteraard gefietst worden. De weergoden waren ons gelukkig gunstig gezind. Enkele fanatieke heren stelden voor om dan vandaag maar die 100 km te gaan fietsen, maar gelukkig (voor onze “flexibele” dames) hakte opperhoofd Gerrit de knoop door en hield zich aan de planning. We vertrokken voor een rit van 60 km. De eerste kilometers voerden langs een prachtige omgeving, voornamelijk bergafwaarts. Wat gingen we hard naar beneden over “klassieke” Duitse wegen (lees: allemoal koel’n en geater!). En hoewel dit natuurlijk als de brandweer ging, zei in ons achterhoofd een stemmetje: “teringjantje, vie mut d’r straks ok nog wier teg’n an!”. En zó geschiedde het, na een stuk langs vakwerkhuizen en mooie dorpjes leidde (….of lijdde) Gerrit ons naar de K17. Een ongelooflijk steile, lange klim die door ons met wisselend succes werd beklommen. De eerste watjes waren rap met de benenwagen op weg naar de top, maar de echte taaie rakkers kwamen toch op mentaliteit en souplesse naar boven. Beetje jammer dat we toch weer naar beneden moesten, omdat de GPS ons een beetje in de steek had gelaten. Maar “ieder nadeel heb z”n voordeel”, wel een KOM en een Qom op de K17….TCE rules!! Na kort overleg beneden hebben we met frisse moed de tocht hervat en wachtte ons een lange klim van 6 kilometer met een stijgingspercentage van 3 %. Een mooi moment om de kuitjes op spanning te zetten en in een licht verzetje naar boven te peddelen. Het uitzicht waar we boven op getrakteerd werden was adembenemend (dat laatste kan overigens ook van het klimmen komen…). Een mooi vergezicht in elk geval. Met een kilometertje of 40 deze mooie klim in de benen was het tijd voor koffie in het pittoreske Langeweisse. Hier werd de batterij weer lekker opgeladen. Niet te lang blijven zitten, want dan “komme vie nit mer in de bene”! Dus hup weer op de fiets voor de laatste 20 kilometer. Het ging eerst weer bergafwaarts, maar we sloten de rit af met een stevige klim van zo’n 7 kilometer, langs baustelle en mooi nieuw asfalt, naar Winterberg. Boven stonden de snelle jongens al klaar voor support en vereeuwiging op de gevoelige plaat. Whoop, whoop, we zijn boven!! Het laatste stukje ging dwars door Winterberg en daar deden de dames al prima inspiratie op voor een uitstapje met pinpas! Aangekomen in het hotel wachtte ons een “Grosses Bier” (colaatje/chocomelk). Na een verkwikkende douche kon er worden “aangevallen” aan een prima diner-buffet in het hotel. Hier werd door menig één een goede bodem gekweekt voor de laatste etappe van de dag….col-du-café!! Genietend van de nodige biertjes, wijntjes, amaretto-tjes en een enkel watertje, konden we in goed gezelschap terugkijken op een fantastische eerste dag!!